Insulina to hormon peptydowy produkowany przez komórki beta trzustki (wyspy Langerhansa). W trzustce powstaje tzw. proinsulina i dopiero podczas jej wydzielania, cząsteczka proinsuliny dzieli się na C-peptyd oraz właściwą insulinę. Hormon ten wytwarzany jest przede wszystkim w odpowiedzi na zwiększone stężenie glukozy – zadaniem insuliny jest obniżenie poziomu cukru we krwi. W wyniku wpływu insuliny na komórki efektorowe, czyli adipocyty, hepatocyty i miocyty, zwiększa się transport glukozy do komórek, dzięki czemu zyskujemy energię, a poziom cukru we krwi maleje.
Insulina i jej zastosowanie
W przypadku zbyt wysokiego poziomu insuliny, poziom glukozy we krwi jest nadmiernie obniżony, a stan ten nazywany jest hipoglikemią. Sytuacja odwrotna następuje, gdy z powodu niskiego stężenia insuliny stężenie glukozy jest zbyt wysokie, co nazywane jest hiperglikemią. W terapii cukrzycy stosowane są preparaty insulinowe, które doskonale zastępują hormon wytwarzany w trzustce. Dawniej insulinę uzyskiwało się z trzustek zwierząt, dziś preparaty te powstają głównie na drodze biochemicznej – insulinę mogą wytwarzać szczepy bakterii (pałeczka okrężnicy) lub drożdże piekarskie.
Jedyną na rynku insulinę ludzką w postaci proszku do inhalacji zatwierdziła amerykańska Agencja do Spraw Żywności i Leków (FDA). Produkt przeznaczony jest do stosowania w regulacji wysokiego poziomu cukru we krwi u dorosłych chorych na cukrzycę typu 1 lub typu 2. Lek jest dostępny na receptę. Okazuje się jednak, że oprócz jej podstawowego działania i podskórnego sposobu podawania, można osiągnąć całkiem inne korzyści, zmieniając miejsce administracji.
Korzystny wpływ na układ nerwowy
Podawanie insuliny bezpośrednio do CUN jest bardzo skuteczną metodą terapeutyczną. Aplikacja przez śluzówkę nosa sprawia, że hormon trafia do mózgu, bez działania obwodowego i hipoglikemii. Dzieje się tak dzięki bezpośredniej koneksji komórek nabłonkowych śluzówki nosa z mózgiem poprzez neurony węchowe – ta droga pomija ograniczenia bariery krew-mózg i jest coraz częściej wykorzystywana w leczeniu chorób neurodegeneracyjnych.
Insulina wpływa na metabolizm oraz wzrost ATP i fosfokreatyny w komórkach mózgu, co zwiększa zasoby energetyczne neuronów. Lepsze wykorzystanie glukozy w neuronach dzięki zastosowaniu donosowej insuliny może przyczyniać się do znacznej poprawy wydolności układu nerwowego, szczególnie u cukrzyków. Hipokamp jest rejonem mózgu ze szczególnie dużą gęstością receptorów insuliny. Odpowiada on między innymi za naszą pamięć, dzięki czemu insulina wpływa na zdolność przyswajania i operowania nowymi informacjami, poprawę w szybkości uczenia się, sprawności werbalnej, orientacji przestrzennej oraz pamięci.
Pozostałe właściwości insuliny
Donosowa insulina może wpływać na poprawę nastroju, a więc będzie potencjalnie pomocna również w zaburzeniach depresyjnych i osłabionym samopoczuciu. Badacze obserwowali – przy pomocy rezonansu magnetycznego – aktywność mózgu wskazującą na miejscowe działanie insuliny, zmiany jej przepuszczalności i koncentracji w wybranym obszarze i porównywali z wynikami przeprowadzonymi przed podaniem donosowej insuliny. Największą aktywność hormonu badacze wykryli w regionie przedczołowym, w tzw. sieci domyślnej mózgu (DMN – ang. default mode network), która „pracuje” najintensywniej w momencie, gdy mózg znajduje się w stanie świadomego odpoczynku – np. podczas zadumy i „snucia myśli”. DMN okazuje się mieć też wpływ na funkcje kognitywne – pamięć, koncentrację, podejmowanie decyzji.
Zmiany spowodowane przez donosową insulinę dotknęły również hipokampu – rejonu mózgowia należącego do układu limbicznego. Według badaczy istotnie wpływały one na zawartość tłuszczu trzewnego oraz subiektywnego odczucia głodu u badanych. Lek ten ma również zastosowanie w terapii choroby Alzheimera. W badaniu na osobach we wczesnym stadium choroby zauważono, że donosowa insulina może spowalniać, zatrzymywać lub nawet odwracać efekty tej choroby, co widoczne było zarówno w codziennym funkcjonowaniu pacjentów, dzięki testom sprawdzającym pamięć i zdolność przyswajania informacji, jak i w biochemicznych markerach rozwoju choroby Alzheimera badanych z płynu mózgowo-rdzeniowego.
Efekty już po jednej aplikacji
Wiele osób długo chorujących na cukrzycę typu 2 cierpi na zaburzenia poznawcze. Jest to najczęściej następstwo zaawansowanej miażdżycy naczyń mózgowych i upośledzenia ukrwienia tkanki nerwowej, prowadzące do zmniejszenia zaopatrzenia neuronów w glukozę i tlen. Dzięki insulinie możliwa jest poprawa zdolności kognitywnych, a na efekty nie trzeba czekać długo, ponieważ widoczne są nawet przy jednorazowym przyjęciu. Pewnie przesłanki wskazują, że donosowa insulina ochrania neurony dopaminergiczne przed uszkodzeniami. Działa także neuroprotekcyjnie, ochraniając przed stresem oksydacyjnym oraz poprawia krążenie w płacie czołowym i korze mózgowej.
Jeśli chciałbyś wykorzystać maksymalnie potencjał swojego organizmu oraz zadbać o odpowiednią suplementację, zachęcam Cię do skorzystania z moich konsultacji.
